Londen! Waar ik at, wat ik kocht en welk restaurant je niet mag overslaan.
Londen! Waar ik at, wat ik kocht en en welke messen ik bestelde toen ik weer thuis was. En ook: waar je per se moet eten als je maar één avond in Londen bent.
Het begon allemaal in Londen. Althans: mijn werk. Toen ik begin twintig was studeerde ik een tijdje kunstgeschiedenis bij het Londense veilinghuis Sotheby’s. Het idee was dat ik daarna over kunst zou gaan schrijven - maar zoals zoveel dingen in die tijd ging dat mis. Want hoewel Londen vol prachtige kunst hing, had ik van de een op de andere dag alleen nog oog voor restaurants. Het gevolg: ik keek meer naar menukaarten dan naar schilderijen.
Misschien kwam dat omdat ik in Upper Street woonde. Deze straat in Islington is tegenwoordig vooral bekend vanwege een van Ottolenghi’s eerste restaurants. Maar ooit was het een paradijs van eethuizen in alle soorten en maten. Die diversiteit zie je overal terug in Londen. Bijna nergens heb je zo’n bonte en vaak ook letterlijke mix van eetculturen. Want wat dacht je van Japanse English Breakfast Noodles? Of van een Indiase bacon sandwich?
Je snapt: hoewel mijn hart tegenwoordig deels in Parijs ligt, ga ik nog steeds één of twee keer per jaar naar Londen. Niet alleen vanwege die diversiteit, maar vooral omdat Londen de bakermat is van talloze foodtrends en de verhalen er voor het oprapen liggen. Ik sluit dan ook niet uit dat ik er over een paar jaar weer een tijdje ga wonen om een Londense versie van mijn Parijsboek te maken.
Tot die tijd is er gelukkig Substack. In deze editie van De Tafel van Grimm neem ik je mee langs de restaurants die ik vorige maand in Londen bezocht. Van een Indiaas sterrenrestaurant tot Britse ontbijtklassiekers en van Thaise streetfood tot de nieuwste steakhype. Heb je tijd voor maar één restaurant? Dan heb ik goed nieuws: ik sluit deze nieuwsbrief af met het ultieme Londense restaurant. En ja, dat bestaat.
1. Zonder reserveren: Kiln
Mijn reizen en stedentrips beginnen weken, soms al maanden van tevoren. Dat komt omdat ik de talloze restaurants die ik wil bezoeken nogal dwangmatig in kaart breng en daar dan uit moet zien te kiezen. Het resultaat is een strak schema dat ik mijn restaurant line-up noem. Daarnaast hou ik altijd ruimte open voor nieuwe ontdekkingen én oude liefdes, zoals Kiln. Niet alleen omdat dit een van de weinige restaurants is waar je zonder reservering binnen kunt lopen, maar ook omdat het middenin Soho zit.
Ik ontdekte deze Thaise street food-zaak jaren geleden bij toeval toen ik met mijn vriendin Lotte op eetreis was. We waren net in Londen aangekomen en onderweg naar ons eerste lunchadres, toen we om de hoek van ons appartement een menukaart zagen hangen met een aantal gerechten waar we nog nooit van hadden gehoord. We deden wat je op zo’n moment moet doen: na onze lunch teruggaan om de halve kaart te bestellen. Het bleek een schot in de roos. Bij Kiln koken ze met invloeden uit de keukens van Laos, Myanmar en Yunnan, maar vrijwel uitsluitend met lokale en super verse producten. Dat laatste moet je letterlijk nemen: de kaart wisselt daarom soms zelfs meerdere malen per dag. Los daarvan is de sfeer altijd geweldig, want zo sober als Kiln er aan de buitenkant uitziet, zo druk is het binnen. Er galmt hiphop uit de speakers, er wordt aan de lopende band gewokt en gegrild en alles verschijnt in recordtempo voor je neus. Zeker bestellen (als het op voorraad is): de huisgemaakte Thaise worst, de geroosterde kip en de clay pot noodles.
PS. De helft van de lol van eten bij Kiln is kijken naar het spektakel in de keuken. Ga dus hoe dan ook achterin aan de counter zitten. Omdat je voor deze plekken niet kunt reserveren, is het een kwestie van naar binnen lopen, zeggen dat je achterin wilt zitten en wachten. En ja, dat duurt soms lang. Zelfs zo lang dat je in de verleiding kunt komen een tafeltje aan de bar of – erger – in de kelder te nemen. Geloof me: dat wil je niet. 58 Brewer Street.